اینجا نمی‌شود با پفک، تخمه و چیپس وارد سالن شد. آرامشی در کار نیست. ولو شدن روی صندلی محال است. گپ زدن‌های طولانی با بغل دستی هم شدنی نیست. اصلا کسی اینجا نمی‌آید تا با دیدن یک فیلم دراماتیک، خاطره درست کند. اینجا، هر چه هست، اتفاقات غیرمنتظره‌ای است که هیجان را در رگ‌های آدم جاری می‌کند تا آدرنالین خونش کم کم بالا برود. یک پادزهر و آنتی خستگی اساسی برای کسالت‌های عصر دیجیتال و روزمرگی‌های جوان‌ها تا چند دقیقه‌ای هرکسی را از فکر و خیال رها کند. اینجا، سینما چهار بعدی‌هایی است که یکی پس از دیگری تعدادش زیاد می‌شود و در دسترس همه قرار می‌گیرد تا همه از این اتفاق ویژه لذت ببرند. سینماهایی که در یک ضیافت کوتاه ربع ساعتی، شما را مهمان هیجان و اتفاق‌های غیرمنتظره‌اش می‌کند. اگر سر ماجراجویی و شوق کسب یک تجربه جدید را دارید، اگر آن‌قدر پول کنار نگذاشته‌اید که به این تلویزیون‌های سه‌بعدی دلخوش کنید، اگر در دم‌دم‌های جشنواره فیلم فجر از فیلم‌های دو بعدی دلزده شده‌اید، به یکی از این سینماهای دم‌دستتان پای بگذارید. آقایان، خانم‌ها این شما و این سینما با یکی دو بعد اضافه!

مدتی است که رامبد شکرابی بازیگر خوب سینما و تلویزیون ایران زندگی مشترک خود را با حدیث فولادوند بازیگر سینما و تلویزیون آغاز کرده است.
به همین دلیل برای رسانه ای کردن این موضوع برخی از بازیگران سینما جشن کوچکی برای این دو زوج هنرمند در یکی از بهترین رستوران های تهران ترتیب دادند تا پیوند آنها را تبریک بگویند.

نوشتن دوباره درباره سینمای کوئن‌ها مثل جواب دادن به معما یی عجیب است؛ همان‌قدر سخت است که آسان به نظر می‌رسد. این تناقض شگفت‌انگیز بی‌شباهت به آن تناقض دلپذیر پنهان در فیلم‌هایشان نیست؛ اینکه این آثار تا چه اندازه عمیق یا سطحی‌اند؛‌ اینکه میزان منطق یا احساس در آنها چقدر است؛ اینکه نمی‌توان مرز درست بین خنده و اشک را در آنها خط چین کرد و در یک کلام نمی‌توان به راحتی یک فیلم کوئنی را هضم و فهم کرد.